سنتز و شناسایی پلی آمیدهای نوین بر پایه فروسن و بررسی خصوصیات فیزیکی و حرارتی آنها

پلی آمیدهای آروماتیک دسته مهمی از پلیمرهای با کارایی بالا (high performance polymers) و جزو اولین گروه پلیمرهای پایدار حرارتی بشمار می آیند. این پلیمرها از پایداری حرارتی و اکسیداسیونی بالایی برخوردار بوده و در مقابل اکثر حلالها و مواد شیمیایی پایدار هستند و خواص مکانیکی بسیار مهمی از خود بروز می دهند و به همین دلیل دامنه اهمیت و کاربرد این پلیمرها پیوسته در حال گسترش است. مهمترین نقیصه این پلیمرها مشکل بودن فراورش آنها است که از دمای ذوب و دمای شیشه ای بالا آنها و پایین بودن حلالیت آنها در اغلب حلالهای آلی ناشی می شود. امروزه هدف اساسی در این زمینه تهیه پلیمرهای مقاومت حرارتی با قابلیت فراورش بهبود یافته است. هدف از اجرای این پروژه تهیه، شناسایی و بررسی خواص گونه های جدیدی از پلی آمیدهای آلی فلزی بود که ضمن داشتن مقاومت حرارتی بالا از حلالیت و فرایندپذیری مناسبی برخوردار باشند تا قابلیت کاربرد آنها افزایش یابد. بدین ترتیب سه منومر دی آمینی نوین با ساختارهای فروسنی تهیه و مورد شناسایی قرار گرفتند. برای تهیه منومر دی آمینی map ابتدا از واکنش جانشینی نوکلیوفیلی 4- آمینو فنل با 2، 6- دی کلروپیریدین استفاده شد و ترکیب ap تهیه شد. سپس دو مول ap با یک مول 1 ، َ1-فروسن دی کربونیل کلراید واکنش داده شد و منومر دی آمینی map تهیه شد. برای تهیه منومر دی آمینی man همین مراحل تکرار شد اما در مرحله اول از واکنش 5- آمینو – 1- نفتل با 2 ، 6- دی کلروپیریدین ابتدا ترکیب an تهیه شد و سپس واکنش این ترکیب با 1 ، َ1- فروسن دی کربونیل کلراید منجر به تهیه منومر دی آمینی man گردید. منومر دی آمینی mdado از واکنش دو مول 1 ، 8- دی آمینو – 3 ، 6- دی اکسااکتان با یک مول 1، َ1- فروسن دی کربونیل کلراید تهیه گردید. پس از تایید ساختارهای سه منومر دی آمینی تهیه شده (map، man و mdado) با تکنیکهای متداول، از واکنش پلی تراکمی این منومرها با چهار دی اسید کلراید مختلف، دوازده پلی آمید نوین تهیه شدند که مورد شناسایی قرار گرفتند. خواص فیزیکی و حرارتی پلی آمیدها شامل رفتار حرارتی، پایداری حرارتی، حلالیت، ویسکوزیته و میزان بلورینگی مطالعه گردید و رابطه خواص – ساختار در پلیمرهای آلی فلزی تهیه شده بررسی گردید. پلیمرهای تهیه شده با توجه به ساختار از پایداری حرارتی مناسب و حلالیت بهبود یافته ای برخوردار بودند که این امر دلالت بر فایق آمدن بر مشکل اساسی پلیمرهای مقاوم حرارتی یعنی مسیله تقابل افزایش پایداری حرارتی و بهبود حلالیت آنها است.